Η Ιστορία της διατροφής των Βραχμάνων / History of Brahmin diet

Η χορτοφαγία είναι ένα αναπόσπαστο μέρος των περισσότερων σχολών του Ινδουισμού, αν και υπάρχει μια ευρεία ποικιλία των πρακτικών και των πεποιθήσεων που έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου. Εκτιμάται ότι 20 έως 30% του συνόλου των Ινδουιστών είναι χορτοφάγοι. Ορισμένες σέκτες των Ινδουιστών δεν τηρούν τη χορτοφαγία. Οι διατροφικές συνήθειες αποτελούν παράγοντες που έπαιξαν ρόλο στη διαμόρφωση, εξέλιξη και ανάπτυξη του ινδικού συστήματος των καστών. Επιστημονικά έργα αποδίδουν γενικά την αυξανόμενη επιρροή της χορτοφαγίας στη διατροφή των Βραχμάνων, στην άνοδο του Βουδισμού και του Τζαϊνισμού στην ινδική υπο-ήπειρο.

Διατροφικές συνήθειες σε ινδουιστικές γραφές

Επιστημονικές έρευνες των αρχαίων ινδικών γραφών, ιδιαίτερα στις Βέδες, δείχνουν ότι μεταξύ των νομάδων και βοσκών Αρίων οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εδώ, οι θυσίες ζώων ήταν ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό μέχρι την εμφάνιση της γεωργίας. Τα βοοειδή ήταν η κύρια περιουσία κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης και προσφέρονταν για να εξευμενίσουν τους θεούς. Ο πλούτος εξισώθηκε με την ιδιοκτησία των βοοειδών.
Πολλοί θεοί, όπως ο Ίντρα και ο Άγκνι περιγράφονται ως άτομα με ειδικές προτιμήσεις για διάφορα είδη σάρκας – ο Indra είχε αδυναμία για το κρέας του ταύρου και ο Άγκνι για κρέας ταύρου και αγελαδινό. Στις Βέδες, υπάρχει μια αναφορά για περίπου 250 ζώα, εκ των οποίων τουλάχιστον 50 έπρεπε να είναι κατάλληλα για τη θυσία και την κατανάλωση. Στη Μαχαμπαράτα υπάρχει μια αναφορά σε ένα βασιλιά με το όνομα Rantideva ο οποίος απέκτησε μεγάλη φήμη με τη διανομή βοείου κρέατος στους Βραχμάνους. Μεταγενέστερα βραχμανικά κείμενα παρέχουν στοιχεία για την κατανάλωση βοείου κρέατος.

Στη σημερινή εποχή, είναι γνωστό ότι οι Βραχμάνοι δεν πρέπει να φάνε μη χορτοφαγικά τρόφιμα, δεδομένου ότι αμαυρώνουν το μυαλό τους, και απομακρύνουν την σκέψη τους από το να εστιάζει στις γραφές. Το κρέας έχει αποδειχθεί ότι προκαλεί υπνηλία και κατατονία και επομένως είναι κόστος και όχι όφελος για τον Βραχμάνο. Σε γενικές γραμμές, φαίνεται, ότι όλοι οι Βραχμάνοι στην Ινδία είναι χορτοφάγοι, με εξαίρεση τους Pandits του Κασμίρ και τους Βραχμάνους της Βεγγάλης, που τρώνε ψάρι και κρέας. Οι Pandits του Κασμίρ, μια υποκάστα των Saraswat Βραχμάνων οι οποίοι έζησαν στο Κασμίρ, είναι γνωστό ότι καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες κρέατος, συμπεριλαμβανομένων αρνί, με εξαίρεση το βόειο κρέας. Ομοίως, Βραχμάνοι της Βεγγάλης, είναι γνωστό ότι καταναλώνουν ψάρια και κρέας. Το βόειο κρέας είναι το μόνο κρέας που απαγορεύεται για όλους τους Ινδουιστές, και ως εκ τούτου και για όλους τους Βραχμάνους. Αυτό συμβαίνει επειδή η αγελάδα έχει να δώσει πολλά προϊόντα και είναι σαν τη μητέρα της ανθρωπότητας (Kamadhenu).

Βέδες
Οι πρώτες ινδουιστικές γραφές ανήκουν ή αναφέρονται στην Βεδική περίοδο, η οποία διήρκεσε μέχρι περίπου το 500 π.Χ., σύμφωνα με τη χρονολογική διαίρεση από τους σύγχρονους ιστορικούς. Στην ιστορική Βεδική θρησκεία του Ινδουισμού, η βρώση κρέατος δεν είχε απαγορευτεί, κατ 'αρχήν, αλλά περιορίζεται από συγκεκριμένους κανόνες.

Μεταγενέστερα Κείμενα

Αρκετές πολύ έγκυρες γραφές απαγορεύουν και τη βία κατά των κατοικιδίων ζώων, εκτός από την περίπτωση τελετουργικής θυσίας. Η άποψη αυτή εκφράζεται σαφώς στη Μαχαμπαράτα, την Bhagavata Purana, και τις Ουπανισάδες. Για παράδειγμα, πολλοί Ινδουιστές επισημαίνουν το απόφθεγμα της Μαχαμπαράτα ότι «Η μη βία είναι το μεγαλύτερο καθήκον και η υψηλότερη διδασκαλία», όπως υποστηρίζουν μια χορτοφαγική διατροφή. Αντικατοπτρίζεται επίσης στο Manu Smriti (ένα ιδιαίτερα γνωστό παραδοσιακό βιβλίο του Ινδουιστικού νόμου). Αυτά τα κείμενα καταδικάζουν έντονα τη σφαγή των ζώων και την κατανάλωση κρέατος.

Βραχμάνοι της Νότιας Ινδίας

Μερικοί από τους Βραχμάνους της Νότιας Ινδίας κατά τη διάρκεια της περιόδου σούτρα, όπως εκείνοι της Βόρειας Ινδίας ήταν κρεατοφάγοι.

Υπάρχει μια διαφορά καθώς όλοι οι πρώιμοι Βραχμάνοι της Κεράλα ήταν χορτοφάγοι εκείνη την εποχή. Διάφοροι ποιητές και λογοτέχνες της εποχής, φαίνεται να εκθειάζουν τα μη χορτοφαγικά πιάτα και τα ποτά και χαιρετίστηκαν από ένα μέρος της Ταμίλ περιοχής που είναι τώρα γνωστή ως κρατίδιο της Κεράλα.

Βουδισμός και Τζαϊνισμός

Με την άνοδο της αγροτικής οικονομίας και τη μαζική μεταμόρφωση που συνέβει στην κοινωνία, οι αλλαγές ήρθαν και στην πρακτική της θυσίας των ζώων επίσης. Εκείνη την εποχή υπήρχαν τελετουργικές πρακτικές, όπως οι θυσίες των ζώων, με τις οποίες ταυτίστηκαν οι Βραχμάνοι. Ο Βούδας επιτέθηκε σ’ αυτές τις πρακτικές. Υπάρχουν καταγεγραμένες θυσίες, στις οποία συμμετείχαν 500 βόδια, 500 αρσενικά μοσχάρια, 500 θηλυκά μοσχάρια και 500 πρόβατα. Ο Βούδας επεσήμανε ότι οι θυσίες δεν παράγουν καλά αποτελέσματα. Σύμφωνα με μια ιστορία της Digha Nikaya, όταν ο Βούδας περιόδευε στην Magadha, ένας Βραχμάνος που ονομαζόταν Kutadanta ετοιμαζόταν για μια θυσία με 700 ταύρους, 700 κατσίκες και 700 κριούς. Ο Βούδας επενέβη και τον σταμάτησε. Η απόρριψη της θυσίας του ζώου και η έμφασή του στον μη τραυματισμό των ζώων δίνει μια νέα σημασία στο πλαίσιο της νέας γεωργίας.

Πάνω από ένα χρονικό διάστημα, κυρίως μετά την εμφάνιση του Βουδισμού ή μάλλον ως συμπλήρωμα της βραχμανικής επίθεσης στο Βουδισμό, οι πρακτικές άρχισαν να τους αποδίδεται διαφορετική έμφαση. Η απειλή από τον Βουδισμό στο σύστημα των βραχμανικών αξιών ήταν πάρα πολύ σοβαρή. Σε απάντηση των χαμηλών καστών που ξέφυγαν από τη λαβή του Βραχμανισμού, η μάχη γενικεύθηκε σε όλα τα επίπεδα. Σε φιλοσοφικό επίπεδο ο σοφός Sankaracharya επαναβεβαίωσε την υπεροχή των βραχμανικών αξιών, σε πολιτικό επίπεδο, ο βασιλιάς Pushyamitra Shung εξασφάλισε την επίθεση κατά των βουδιστών μοναχών, στο επίπεδο των συμβόλων, ο Βασιλιάς Shashank κατέστρεψε το δέντρο Bodhi (το δέντρο κάτω από το οποίο ο Γκαουτάμα Βούδας έλαβε την Φώτιση).

Μία από τις εκκλήσεις για την εξάπλωση του βουδισμού ήταν η προστασία του πλούτου των βοοειδών, η οποία ήταν απαραίτητη για την αγροτική οικονομία. Κατά κάποιο τρόπο, ενώ ο Βραχμανισμός πέτυχε την εξάλειψη του Βουδισμού από την Ινδία, έπρεπε επίσης να μεταμορφωθεί από την κατάσταση των θυσιών ζώων σε εκείνη που θα μπορούσε να είναι σε αρμονία με την εποχή. Εδώ ίσως βρίσκεται η βάση της ιδεολογίας που κατέστησε την αγελάδα ως σύμβολο της ιδεολογικής πορεία τους. Αλλά σε αντίθεση με τον Βούδα του οποίου οι δηλώσεις βασίζονται στο λόγο, η ιδεολογία των Βραχμάνων πήρε τη μορφή μιας τυφλής πίστης με βάση τον ισχυρισμό.

Παρά τη σταδιακή στερεοποίηση της βραχμανικής άποψης «Η αγελάδα είναι η μητέρα όλων», μεγάλα τμήματα των χαμηλών καστών συνέχισαν την πρακτική της κατανάλωσης βοείου κρέατος. Οι οπαδοί του Βουδισμού συνέχισαν να τρώνε τη σάρκα συμπεριλαμβανομένου του βοείου κρέατος. Δεδομένου ότι ο Βραχμανισμός είναι η κυρίαρχη θρησκευτική παράδοση, ο Babur, ο πρώτος Μογγόλος αυτοκράτορας, στη διαθήκη του στο γιο του Χουμαγιούν, με σεβασμό σε αυτές τις έννοιες, τον συμβούλεψε να σέβεται την αγελάδα και να αποφύγει τη σφαγή αγελάδων.

Ξεκινώντας από τους τελευταίους αιώνες π.Χ., ο Βουδισμός και ο Τζαϊνισμός συνέβαλαν σημαντικά στην πεποίθηση ότι η μη-βία είναι εξαιρετικά σημαντική κι αυτό ενίσχυσε την αυξανόμενη απέχθεια προς τη σφαγή ζώντων ζώων.
Στο 4ο και 5ο αιώνα μ.Χ. στην Ινδία, οι οπαδοί του Βίσνου και του Σίβα, έπρεπε να πολεμήσουν εναντίον των Τζαινιστών και των Βουδιστών, καθώς πολλοί Ινδουιστές, είχαν υιοθετήσει τις νέες θρησκείες. Οι Ινδουιστικές σέκτες Vaishnava και Shaiva δεν θα μπορούσαν να κάνεουν μεγάλη πρόοδο εναντίον των Τζαϊνιστών (που πίστευαν σε μη-βία και χορτοφαγία), αν δεν εγκατέλειπαν την κατανάλωση σάρκας. Ως εκ τούτου, υιοθέτησαν την αποχή από το κρέας και τα οινοπνευματώδη ποτά ως μία από τις θεμελιώδεις αρχές τους.